Za dużo myślę. Zuzanna Marczyńska
  • strona główna
  • o mnie
  • moim zdaniem
    • moim zdaniem

      Nie myl asertywności z agresją.

      31 stycznia, 2022

      moim zdaniem

      Nie wierzę w siostrzeństwo.

      31 stycznia, 2022

      moim zdaniem

      Czy mówienie „nie lubię dzieci” jest ok?

      13 stycznia, 2022

      moim zdaniem

      Jestem uprzywilejowana.

      13 stycznia, 2022

      moim zdaniem

      Czy „bezalkoholowy szampan” dla dzieci jest szkodliwy?

      13 stycznia, 2022

  • wnętrza
    • wnętrza

      Chcesz kupić plakat Klubu Leniwych Syfiar?

      7 kwietnia, 2025

      wnętrza

      Pokój Zelii po metamorfozie – zobacz jak go…

      26 października, 2022

      wnętrza

      Metamorfoza naszego salonu

      13 stycznia, 2022

      wnętrza

      „Zapominanie” – o moim cyklu grafik

      24 lutego, 2021

      wnętrza

      Jak zrobić galerię ścienną?

      22 listopada, 2020

  • macierzyństwo
    • macierzyństwo

      Dlaczego publikuję zdjęcia moich dzieci w sieci?

      15 kwietnia, 2021

      macierzyństwo

      10 faktów, które zaskoczyły mnie w ciąży i…

      28 stycznia, 2021

      macierzyństwo

      Karmienie piersią nie chroni przed… ocenami

      11 stycznia, 2021

      macierzyństwo

      Dlaczego przewijałam dziecko w restauracji?

      11 grudnia, 2020

      macierzyństwo

      Kilka słów o klapsach

      5 października, 2020

  • zdrowie psychiczne
    • zdrowie psychiczne

      Nie myl asertywności z agresją.

      31 stycznia, 2022

      zdrowie psychiczne

      Toksyczna pozytywność

      5 października, 2021

      zdrowie psychiczne

      Psychoterapia nie działa?

      15 kwietnia, 2021

      zdrowie psychiczne

      Zapiski z terapii. Skuteczność zamiast kłótni.

      13 kwietnia, 2021

      zdrowie psychiczne

      Zapiski z terapii. Regulacja emocji i przetrwanie kryzysu.

      28 marca, 2021

  • historie
    • moje historie

      Chcesz kupić plakat Klubu Leniwych Syfiar?

      7 kwietnia, 2025

      moje historie

      Historia porodowa IV. Narodziny Zelii

      27 maja, 2022

      moje historie

      Blizny.

      31 stycznia, 2022

      moje historie

      Galaretka z pigwy

      21 stycznia, 2022

      moje historie

      Przypadki

      14 stycznia, 2022

  • #findmomchallenge
    • #findmomchallenge

      #findmomchallenge nr 24

      12 września, 2022

      #findmomchallenge

      #findmomchallenge nr 23

      31 stycznia, 2022

      #findmomchallenge

      #findmomchallenge 22

      13 stycznia, 2022

      #findmomchallenge

      #findmomchallenge 21

      15 kwietnia, 2021

      #findmomchallenge

      #findmomchallenge 20

      15 kwietnia, 2021

  • Sklep
    • Regulamin sklepu
    • Polityka zwrotów
    • Polityka prywatności
  • strona główna
  • o mnie
  • moim zdaniem
    • moim zdaniem

      Nie myl asertywności z agresją.

      31 stycznia, 2022

      moim zdaniem

      Nie wierzę w siostrzeństwo.

      31 stycznia, 2022

      moim zdaniem

      Czy mówienie „nie lubię dzieci” jest ok?

      13 stycznia, 2022

      moim zdaniem

      Jestem uprzywilejowana.

      13 stycznia, 2022

      moim zdaniem

      Czy „bezalkoholowy szampan” dla dzieci jest szkodliwy?

      13 stycznia, 2022

  • wnętrza
    • wnętrza

      Chcesz kupić plakat Klubu Leniwych Syfiar?

      7 kwietnia, 2025

      wnętrza

      Pokój Zelii po metamorfozie – zobacz jak go…

      26 października, 2022

      wnętrza

      Metamorfoza naszego salonu

      13 stycznia, 2022

      wnętrza

      „Zapominanie” – o moim cyklu grafik

      24 lutego, 2021

      wnętrza

      Jak zrobić galerię ścienną?

      22 listopada, 2020

  • macierzyństwo
    • macierzyństwo

      Dlaczego publikuję zdjęcia moich dzieci w sieci?

      15 kwietnia, 2021

      macierzyństwo

      10 faktów, które zaskoczyły mnie w ciąży i…

      28 stycznia, 2021

      macierzyństwo

      Karmienie piersią nie chroni przed… ocenami

      11 stycznia, 2021

      macierzyństwo

      Dlaczego przewijałam dziecko w restauracji?

      11 grudnia, 2020

      macierzyństwo

      Kilka słów o klapsach

      5 października, 2020

  • zdrowie psychiczne
    • zdrowie psychiczne

      Nie myl asertywności z agresją.

      31 stycznia, 2022

      zdrowie psychiczne

      Toksyczna pozytywność

      5 października, 2021

      zdrowie psychiczne

      Psychoterapia nie działa?

      15 kwietnia, 2021

      zdrowie psychiczne

      Zapiski z terapii. Skuteczność zamiast kłótni.

      13 kwietnia, 2021

      zdrowie psychiczne

      Zapiski z terapii. Regulacja emocji i przetrwanie kryzysu.

      28 marca, 2021

  • historie
    • moje historie

      Chcesz kupić plakat Klubu Leniwych Syfiar?

      7 kwietnia, 2025

      moje historie

      Historia porodowa IV. Narodziny Zelii

      27 maja, 2022

      moje historie

      Blizny.

      31 stycznia, 2022

      moje historie

      Galaretka z pigwy

      21 stycznia, 2022

      moje historie

      Przypadki

      14 stycznia, 2022

  • #findmomchallenge
    • #findmomchallenge

      #findmomchallenge nr 24

      12 września, 2022

      #findmomchallenge

      #findmomchallenge nr 23

      31 stycznia, 2022

      #findmomchallenge

      #findmomchallenge 22

      13 stycznia, 2022

      #findmomchallenge

      #findmomchallenge 21

      15 kwietnia, 2021

      #findmomchallenge

      #findmomchallenge 20

      15 kwietnia, 2021

  • Sklep
    • Regulamin sklepu
    • Polityka zwrotów
    • Polityka prywatności
0
Za dużo myślę. Zuzanna Marczyńska

Moje konto

by 12 października, 2023

Logowanie

Nie pamiętasz hasła?

Share
FacebookTwitterPinterestEmail

O mnie

O mnie

Zuzanna Marczyńska-Maliszewska

Kobieta Chaos. Absolwentka grafiki na ASP w Katowicach, fotografka, żona architekta, mama trzech synów i córki. Wewnętrzny imperatyw tworzenia realizuje na wiele sposobów. Na co dzień ma problem z prokrastynacją / organizacją (niepotrzebne skreśl, a może raczej nic nie skreślaj) i za dużo myśli. Nie lubi gotować i sprzątać, ale lubi dobre jedzenie i porządek (ot, paradoks). Lubi też opuszczone miejsca, kawę latte o poranku i zapach powietrza po burzy. Więcej >>>

zu.marczynska@gmail.com

Instagram

Tak! Jezus jadł macę, przaśny chleb w czasie Pe Tak! Jezus jadł macę, przaśny chleb w czasie Pesach – żydowskiego święta upamiętniającego wyjście z Egiptu. W tradycji tej spożywa się m.in. macę – chleb bez zakwasu. Już w starożytności przaśne chleby były znane w kulturach Bliskiego Wschodu, ale to właśnie Pesach nadał im głębokie znaczenie rytualne i symboliczne. A wiecie, że dziś Żydzi też czerpią z symboliki jajek i chrzanu? 🙃 Jeśli Ostatnia Wieczerza Jezusa była kolacją w czasie święta Pesach – a wiele na to wskazuje – istnieje prawdopodobieństwo, że miała formę sederu paschalnego, czyli uroczystej kolacji. Ciekawostka: współcześnie każdy seder zaczyna się od słynnych słów wypowiadanych przez najmłodszą osobę przy stole: „Ma nisztana ha-lajla ha-ze mikol ha-lejlot?” – czyli „Czym różni się ta noc od wszystkich innych nocy?”. To one otwierają wieczór refleksji, opowieści i symbolicznego jedzenia. W chrześcijańskiej tradycji Wielki Czwartek, który upamiętnia Ostatnią Wieczerzę, jest początkiem najważniejszych dni roku liturgicznego. Ale ta wieczerza – i cała historia pasyjna – nie wydarzyły się w oderwaniu od kontekstu. Dlatego warto pamiętać, że chrześcijaństwo nie jest odcięciem się od judaizmu, lecz jego kontynuacją i reinterpretacją. Jezus nie przyszedł „od zera”, tylko z wnętrza tradycji. Wszelkie nurty antyjudaistyczne i w konsekwencji antysemickie, które zagnieździły się w historii chrześcijaństwa, są sprzeczne z nim samym. Chrześcijaństwo nie istniałoby bez judaizmu – i zamiast się od niego odcinać, powinno go lepiej zrozumieć. Pesach kontra Wielkanoc? To nie walka. To opowieść, która zmieniła kierunek, ale zaczęła się przy tym samym stole ✌️ Po więcej ciekawostek w tej tematyce odsyłam Was do @klub_hebrajski i @jestem_zydowka . To właśnie dzięki dzisiejszej rolce @klub_hebrajski przypomniałam sobie, że 5 lat temu stworzyłam stories o Pesach i może warto je przypomnieć w formie posta? Ba, przypomniało mi się nawet, że @segritta zaczęła mnie wtedy obserwować 😆 . . . . #Wielkanoc #Pascha #Pesach #Żydzi #judaizm #historia #religia #ciekawostki
Kwestia organizacji i tyle 🤡 Przy okazji poleca Kwestia organizacji i tyle 🤡 Przy okazji polecam gorąco lokowany produkt czyli książkę o ADHD by @babaodpolskiego "Radio w mojej głowie" 💋 przeczytałam dawno, ale oczywiście zapomniałam 🫣 #KlubLeniwychSyfiar 💪 #mamaczwórki #klubleniwychsyfiar #matkapolka #mamadhd #macierzyństwobezściemy #macierzynstwobezlukru
Zbigniew Libera jest, obok Mirosława Bałki, jedn Zbigniew Libera jest, obok Mirosława Bałki, jednym z pierwszych polskich artystów, którzy podjęli po 1989 roku temat Holokaustu w zupełnie nowy sposób. Praca „Lego. Obóz koncentracyjny” wywołała jeden z największych skandali artystycznych lat 90. w efekcie którego artysta wycofał swój udział w Biennale w Wenecji w 1997 roku. Praca składa się z siedmiu pudełek klocków, z których artysta zbudował nazistowski obóz koncentracyjny. Dzieło zostało w całości wykonane z dostępnych w sprzedaży zestawów Lego: posterunku policji, piratów itp., które firma faktycznie zasponsorowała, nie wiedząc jednak do zbudowania czego posłużą. W pewnym momencie nad Liberą zawisła nawet perspektywa procesu sądowego z Lego, do którego ostatecznie nie doszło. Sam artysta tłumaczył: "Myśl, która doprowadziła mnie do zrobienia tej pracy, dotyczyła samej racjonalności, która jest podstawą systemu klocków Lego, a która wydała mi się przerażająca: nie można z tych klocków zbudować nic, na co nie pozwala precyzyjny, racjonalny system”. Czy tego samego nie można powiedzieć o nazistowskiej machinie śmierci? Praca zyskała ogromny rozgłos, a zakupiona do kolekcji nowojorskiego The Jewish Museum stała się inspiracją do zorganizowania tam ważnej wystawy „Mirroring Evil: Nazi Imagery/Recent Art”. Sama poszłam w podobną konwencję w 2010 roku, w mojej pracy "Game over". Na sitodruku przedstawiłam wyciętych ze słynnego zdjęcia z getta warszawskiego: małego, żydowskiego chłopca i celującego w niego SS-mana i skonfrontowałam ich ze sobą w stylizacji na postaci z gry komputerowej, wyposażone w atrybuty widoczne na skali. Innym razem zasłoniłam obelisk upamiętniający katowicką Synagogę specjalnie wykonanym namiotem z naszytą Gwiazdą Dawida, na wzór otaczających go gęsto, pasiastych namiotów targowych. Sztuka krytyczna, której prekursorem był Libera – to nurt powstały w latach 90, który komentował zjawiska społeczne i polityczne czasu przemian.Ta sztuka rozbraja schematy, demontuje mentalne klisze i wali w konwenanse. Ma być prowokacją, pobudzać do myślenia, stawiać pytania a nie dawać proste odpowiedzi. #obózkoncentracyjny #lego #ZbigniewLibera #sztuka #sztukakrytyczna #sztukawspółczesna #antysemityzm
➡️ Oversharing w ADHD nie jest oficjalnym kryt ➡️ Oversharing w ADHD nie jest oficjalnym kryterium diagnostycznym, ale występuje bardzo często. Ma swoje korzenie w zaburzonej pracy funkcji wykonawczych – tych samych, które odpowiadają za samoregulację, kontrolę uwagi, hamowanie impulsów, pamięć roboczą, planowanie czy elastyczność poznawczą. ➡️ Pamiętajmy, że ADHD nie polega wyłącznie na dyregulacji uwagi (czasem jest jej za mało a czasem o wiele za dużo) – to zaburzenie samoregulacji, obejmujące także impulsywność werbalną, trudność z zatrzymywaniem zachowań i wypowiedzi, a także z przewidywaniem ich społecznych konsekwencji.To, co z zewnątrz może wyglądać jak brak granic, często wynika z przymusu natychmiastowego podzielenia się czymś, co nas poruszyło – informacją, wspomnieniem, detalem osobistym. ➡️ Mózg osoby z ADHD działa w dużej mierze reaktywnie: jeśli temat wywołuje emocjonalny trigger, fascynację albo kojarzy się z własnym doświadczeniem, system samokontroli bywa za słaby, by zadziałać na czas. Uruchamia się układ nerwowy oparty na zainteresowaniach, który nie filtruje informacji pod kątem „czy to teraz wypada”, tylko przede wszystkim pod kątem „czy to mnie porusza”. To dlatego osoba z ADHD może nagle na hiperfokusie spędzić kilka godzin cięgiem zagłębiając w fascynujący temat, albo właśnie - zwierzyć się niemal obcej osobie z traumatycznego doświadczenia. W tej sekundzie idzie za impulsem, a dopiero po fakcie weryfikuje czy to było zasadne i potrzebne. ➡️ Z zewnątrz wygląda to jak brak dystansu, przesada, bycie zbyt szczerym czy nieadekwatnym, bycie "za dużo, bardzo, za mocno", czasem zdarzają się nam krępujące sytuacje, gdy kogoś przytłoczyła lub zawstydziła nasza szczerość. W rzeczywistości to często po prostu autentycznie wyrażona potrzeba zwykłego podzielenia się czymś z drugim człowiekiem, empatii, zbudowania relacji, wyrażenia emocji albo poradzenia sobie z ich nadmiarem. ➡️ Jakie jest Twoje najbardziej żenujące wspomnienie związane z Oversharingiem? 🙈 #adhd #mamadhd #oversharing #neuroatypowość #neuroróżnorodność
Mam słabość do fioletu (to mój kolor rozpoznaw Mam słabość do fioletu (to mój kolor rozpoznawczy 😅), zieleni, różu i granatu.To moje kolory mocy – odkąd dowiedziałam się, że jestem typem kolorystycznym spod znaku tzw 'ciemnej zimy', potwierdziło się, że właśnie w takich odcieniach wyglądam najlepiej. Dlatego, gdy zobaczyłam nową kolekcję Sense of Values od @wearmedicine, od razu wiedziałam, że znajdę tam coś dla siebie. Ta kolekcja to opowieść o wartościach takich jak harmonia, wolność czy przyjaźń, wyrażona przez unikalne grafiki stworzone przez trzy polskie artystki. Jeśli jeszcze nie znacie swojego typu kolorystycznego, polecam zrobić analizę – to naprawdę zmienia i ułatwia podejście do wyboru właściwych ubrań. A jeśli chcecie sprawdzić kolekcję Sense of Values, zajrzyjcie do aplikacji Medicine. Dla nowych użytkowników jest kod zniżkowy na -20% – wystarczy wpisać 'HELLO' przy pierwszym zakupie w aplikacji mobilnej (!). Obowiązuje przy zamówieniu za min. 200 zł. Rabat jest jednorazowy i nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły oraz regulamin dostępne w aplikacji. Dajcie znać w komentarzach, jaki jest Wasz typ kolorystyczny i jakie kolory dodają Wam energii! #współpracareklamowa #SenseOfValues #Medicine #analizakolorystyczna
Zaraz zapytacie o co chodzi z tymi okularami 😅 Zaraz zapytacie o co chodzi z tymi okularami 😅 miałam wtedy jęczmień na powiece i musiałam nosić okulary, który w upalny dzień spadały mi z nosa podczas wieszania prania, więc impulsywnie przykleiłam je sobie byle jak taśmą klejącą i podzieliłam tym jakże genialnym patentem 🤡 A to była moja wersja trendu "Ona jeszcze nie wie..." 🙈
Niepopularna opinia: jeśli przyjaźń damsko-męs Niepopularna opinia: jeśli przyjaźń damsko-męska nie byłaby możliwa tylko ze względu na heteroseksualną orientację obojga zainteresowanych , to osoby biseksualne musiałyby być skazane na brak przyjaciół. Bo przecież zawsze "coś może zaiskrzyć", zawsze “ktoś się w końcu w kimś zakocha”, prawda? Czy to nie brzmi trochę absurdalnie? Mam wrażenie, że lęk przed taką przyjaźnią często nie wynika z jej natury, tylko z problemów w związku: braku bliskości, zaufania, niskiej samooceny. Bo przecież „przyjaciel-pocieszyciel” to nie jedyna osoba, która może „wkroczyć cała na biało”. Może to równie dobrze być sąsiad, koleżanka z pracy, instruktor pilatesu. Słyszę też: „przyjaźń tak, ale tylko między osobą hetero a osobą homoseksualną”, „tylko jeśli nie ma żadnego pociągu”, „tylko między singlami”, "tylko jeśli oboje są w szczęśliwych związkach" 🙈… Ale życie nie działa w ten sposób. Ludzie się zmieniają, statusy związków też. Czasem się sobie spodobają, czasem nie. Czasem minie zauroczenie, a relacja zostaje – szczera, spokojna, przyjacielska. Ba, zdarza się przyjaźń między ex partnerami! Dla mnie przyjaźń nie wyklucza „chemii”. Kluczowe są granice, decyzje, zaufanie. Bo nie każda relacja z potencjałem na związek musi w niego ewoluować. I właśnie to, że się nie musi – to według mnie największa siła przyjaźni. Zaskoczyła mnie silna polaryzacja w tym temacie. Okazało się, że to jeden z tych obszarów, które generują spore emocje i radykalne przekonania. A Ty? Masz przyjaciela przeciwnej płci? Wierzysz w taką relację? Podziel się w komentarzu swoją perspektywą. Za inspirację do powstania tego posta dziękuję @segritta 🤗 Zdjęcia w poście autorstwa wspaniałej @kasia.bonczek ❤️
Oto Zuzanna. Samica z gatunku Homo Intensivus. Myśli za dużo, przeżywa za mocno. Płacze gdy nie wypada, pisze posty i robi zdjęcia, których boi się publikować, a potem… je publikuje. Istna Drama Queen. Bo Homo Intensivus nie umie w „zachowaj to dla siebie”. Chciałaby, ale każda próba kończy się tym, że gdzieś w ciele pęka ropień niezgody na udawanie i ukradkiem infekuje cały organizm. Więc pisze. Pokazuje. Nawet jeśli wie, że znowu się jej oberwie. 🗣"Po co robisz sobie selfie, kiedy płaczesz? Atencjuszka.” Może po to, żeby upewnić Was, że jestem i mogę być też taka. Rozmazana. Rozbita. Prawdziwa. Godzinę później ogarniam się, maluję usta i wychodzę. Bo życie nie poczeka, aż dojdę do siebie. To też jestem ja. Pokazywać takie zdjęcie to chyba jednak grube przegięcie? Bo przecież każda trudna emocja publicznie okazana to żenada, każda słabość – przesada, każda łza – wstydliwa. A już najbardziej wstydliwa – to ta udokumentowana i upubliczniona. 🗣 "Czym tu się chwalić? Ja bym tak nie mogła". Ale ja mogę, ja w to wchodzę. Bo jestem swoim własnym eksperymentem pod tytułem „co się stanie, gdy przestaniesz się bać oceny”. Bo nienawidzę tego, że ludzie w tym kraju wstydzą się bałaganu, emocji, łez i słabości. Wszystko ma być prywatnie, cicho, dyskretnie, byle nie na widoku, po co się z tym obnosić? Byle bez świadków i bez dowodów. Tylko że ja tych dowodów czasem potrzebuję. Żeby pamiętać, że to minęło. Że dałam radę. Że można płakać i potem się podnieść. I że żadna z tych wersji mnie – ta we łzach i ta w szmince – nie jest mniej prawdziwa. I, że te emocje nie muszą się kisić po kątach, bo komuś może być… za dużo. Za dużo? To jestem ja. Gatunek Homo Intensivus. Dziś płaczę, jutro się śmieję. Ze szminką na ustach oblekam się w kruchość niczym w zbroję i wystawiam Wam na pożarcie, bo wierzę, że ktoś musi, że warto, że czasem nawet trzeba. Ty też jesteś zagrożeniem dla społecznego ładu i płaczesz publicznie, choć nie wypada? A potem się śmiejesz? No to nie jesteś sam, jest nas więcej 🤗 Ściskam Was, Bratnie Dusze ❤️ @zuzanna.marczynska #homointensivus #dramaqueen #atencjuszka #tabusłabości #klubleniwychsyfiar #jestemjakajestem #mamADHD #neuroatypowość
Oto plakat, który wywołuje drgawki u perfekcjoni Oto plakat, który wywołuje drgawki u perfekcjonistów 🤡 "Leniwa Syfiara. Brudaska. Arystka i wszystko jasne." Jakim cudem sprzedaje plakaty? Promuje antykulturę! Gdybyście wiedzieli ile jest takich i gorszych komentarzy… Fascynuje mnie, jak bardzo niektórzy ludzie przeżywają moje życie. Jakbym im nie dawała spać – bo mam bałagan i nie mam z tym problemu, bo założyłam Klub Leniwych Syfiar i tworzę plakaty z misją walki z perfekcjonizmem? Pakuję WASZE zamówienia, każde kolejne to policzek dla tych, którzy twierdzą, że to głupie i nikt tego nie kupi. Każdy plakat, który wisi na waszej ścianie, to dowód, że świat nie jest tylko dla perfekcyjnych – jest też dla ludzi, którzy mają do siebie dystans, a porządek nie jest ich priorytetem. A teraz pytanie: czy Twoja ściana jest już gotowa na ten manifest? Pierwsze cztery nakłady rozszły się jak świeże bułeczki. To nie jest masowa produkcja, wszystko przy nich robię sama. Nie znajdziesz tego plakatu w wielkich internetowych sklepach, gdzie identyczny wzór wisi na ścianach tysięcy domów. Plakat powstał przy wsparciu członkiń Klubu Leniwych Syfiar, które miały realny wpływ na jego ostateczny wygląd. Kolejne sugestie, poprawki, jeszcze więcej bałaganu – aż w końcu powstał projekt, który idealnie oddaje nasze podejście do życia. Kupicie go na zaduzomysle.pl/sklep (działają już szybkie przelewy), a ja wyślę Wam go jeszcze tego samego dnia 💪 📌 A3 – 109,99 PLN 📌 50x70 cm – 149,99 PLN (+ 16,99 PLN wysyłka paczkomatem lub 19,99 PLN kurierem) W tej cenie mieszczą się koszty druku, tub oraz 23% VAT - stąd ceny nie są takie jak plakatówz Chin. Drukuję w profesjonalnej drukarni, na wysokiej jakości satynowym papierze, a potem własnoręcznie pakuję i wysyłam (nie mam od tego ludzi 😅). Każdy egzemplarz to część mojego projektu, który powstaje dla Was – członkiń i sympatyczek Klubu Leniwych Syfiar. Chcesz plakat? Zostaw komentarz "Chcę plakat" albo zamów bezpośrednio na www.zaduzomysle.pl/sklep. To była autopromocja – ale jaka satysfakcjonująca 😏 #KlubLeniwychSyfiar #macierzynstwobezlukru #plakaty #mamaczwórki #matkapolka #mamadhd
Pokaż więcej

TU TEŻ JESTEM

Facebook Instagram Pinterest Email

OSTATNIE POSTY

  • Chcesz kupić plakat Klubu Leniwych Syfiar?

    7 kwietnia, 2025

  • Pokój Zelii po metamorfozie – zobacz jak go urządziłam!

    26 października, 2022

  • #findmomchallenge nr 24

    12 września, 2022

  • Historia porodowa IV. Narodziny Zelii

    27 maja, 2022

  • #findmomchallenge nr 23

    31 stycznia, 2022

Kategorie

  • #findmomchallenge (25)
  • macierzyństwo (15)
  • moim zdaniem (19)
  • moje historie (21)
  • Uncategorized (4)
  • wnętrza (7)
  • zdrowie psychiczne (18)

Instagram

Tak! Jezus jadł macę, przaśny chleb w czasie Pe Tak! Jezus jadł macę, przaśny chleb w czasie Pesach – żydowskiego święta upamiętniającego wyjście z Egiptu. W tradycji tej spożywa się m.in. macę – chleb bez zakwasu. Już w starożytności przaśne chleby były znane w kulturach Bliskiego Wschodu, ale to właśnie Pesach nadał im głębokie znaczenie rytualne i symboliczne. A wiecie, że dziś Żydzi też czerpią z symboliki jajek i chrzanu? 🙃 Jeśli Ostatnia Wieczerza Jezusa była kolacją w czasie święta Pesach – a wiele na to wskazuje – istnieje prawdopodobieństwo, że miała formę sederu paschalnego, czyli uroczystej kolacji. Ciekawostka: współcześnie każdy seder zaczyna się od słynnych słów wypowiadanych przez najmłodszą osobę przy stole: „Ma nisztana ha-lajla ha-ze mikol ha-lejlot?” – czyli „Czym różni się ta noc od wszystkich innych nocy?”. To one otwierają wieczór refleksji, opowieści i symbolicznego jedzenia. W chrześcijańskiej tradycji Wielki Czwartek, który upamiętnia Ostatnią Wieczerzę, jest początkiem najważniejszych dni roku liturgicznego. Ale ta wieczerza – i cała historia pasyjna – nie wydarzyły się w oderwaniu od kontekstu. Dlatego warto pamiętać, że chrześcijaństwo nie jest odcięciem się od judaizmu, lecz jego kontynuacją i reinterpretacją. Jezus nie przyszedł „od zera”, tylko z wnętrza tradycji. Wszelkie nurty antyjudaistyczne i w konsekwencji antysemickie, które zagnieździły się w historii chrześcijaństwa, są sprzeczne z nim samym. Chrześcijaństwo nie istniałoby bez judaizmu – i zamiast się od niego odcinać, powinno go lepiej zrozumieć. Pesach kontra Wielkanoc? To nie walka. To opowieść, która zmieniła kierunek, ale zaczęła się przy tym samym stole ✌️ Po więcej ciekawostek w tej tematyce odsyłam Was do @klub_hebrajski i @jestem_zydowka . To właśnie dzięki dzisiejszej rolce @klub_hebrajski przypomniałam sobie, że 5 lat temu stworzyłam stories o Pesach i może warto je przypomnieć w formie posta? Ba, przypomniało mi się nawet, że @segritta zaczęła mnie wtedy obserwować 😆 . . . . #Wielkanoc #Pascha #Pesach #Żydzi #judaizm #historia #religia #ciekawostki
Kwestia organizacji i tyle 🤡 Przy okazji poleca Kwestia organizacji i tyle 🤡 Przy okazji polecam gorąco lokowany produkt czyli książkę o ADHD by @babaodpolskiego "Radio w mojej głowie" 💋 przeczytałam dawno, ale oczywiście zapomniałam 🫣 #KlubLeniwychSyfiar 💪 #mamaczwórki #klubleniwychsyfiar #matkapolka #mamadhd #macierzyństwobezściemy #macierzynstwobezlukru
Zbigniew Libera jest, obok Mirosława Bałki, jedn Zbigniew Libera jest, obok Mirosława Bałki, jednym z pierwszych polskich artystów, którzy podjęli po 1989 roku temat Holokaustu w zupełnie nowy sposób. Praca „Lego. Obóz koncentracyjny” wywołała jeden z największych skandali artystycznych lat 90. w efekcie którego artysta wycofał swój udział w Biennale w Wenecji w 1997 roku. Praca składa się z siedmiu pudełek klocków, z których artysta zbudował nazistowski obóz koncentracyjny. Dzieło zostało w całości wykonane z dostępnych w sprzedaży zestawów Lego: posterunku policji, piratów itp., które firma faktycznie zasponsorowała, nie wiedząc jednak do zbudowania czego posłużą. W pewnym momencie nad Liberą zawisła nawet perspektywa procesu sądowego z Lego, do którego ostatecznie nie doszło. Sam artysta tłumaczył: "Myśl, która doprowadziła mnie do zrobienia tej pracy, dotyczyła samej racjonalności, która jest podstawą systemu klocków Lego, a która wydała mi się przerażająca: nie można z tych klocków zbudować nic, na co nie pozwala precyzyjny, racjonalny system”. Czy tego samego nie można powiedzieć o nazistowskiej machinie śmierci? Praca zyskała ogromny rozgłos, a zakupiona do kolekcji nowojorskiego The Jewish Museum stała się inspiracją do zorganizowania tam ważnej wystawy „Mirroring Evil: Nazi Imagery/Recent Art”. Sama poszłam w podobną konwencję w 2010 roku, w mojej pracy "Game over". Na sitodruku przedstawiłam wyciętych ze słynnego zdjęcia z getta warszawskiego: małego, żydowskiego chłopca i celującego w niego SS-mana i skonfrontowałam ich ze sobą w stylizacji na postaci z gry komputerowej, wyposażone w atrybuty widoczne na skali. Innym razem zasłoniłam obelisk upamiętniający katowicką Synagogę specjalnie wykonanym namiotem z naszytą Gwiazdą Dawida, na wzór otaczających go gęsto, pasiastych namiotów targowych. Sztuka krytyczna, której prekursorem był Libera – to nurt powstały w latach 90, który komentował zjawiska społeczne i polityczne czasu przemian.Ta sztuka rozbraja schematy, demontuje mentalne klisze i wali w konwenanse. Ma być prowokacją, pobudzać do myślenia, stawiać pytania a nie dawać proste odpowiedzi. #obózkoncentracyjny #lego #ZbigniewLibera #sztuka #sztukakrytyczna #sztukawspółczesna #antysemityzm
➡️ Oversharing w ADHD nie jest oficjalnym kryt ➡️ Oversharing w ADHD nie jest oficjalnym kryterium diagnostycznym, ale występuje bardzo często. Ma swoje korzenie w zaburzonej pracy funkcji wykonawczych – tych samych, które odpowiadają za samoregulację, kontrolę uwagi, hamowanie impulsów, pamięć roboczą, planowanie czy elastyczność poznawczą. ➡️ Pamiętajmy, że ADHD nie polega wyłącznie na dyregulacji uwagi (czasem jest jej za mało a czasem o wiele za dużo) – to zaburzenie samoregulacji, obejmujące także impulsywność werbalną, trudność z zatrzymywaniem zachowań i wypowiedzi, a także z przewidywaniem ich społecznych konsekwencji.To, co z zewnątrz może wyglądać jak brak granic, często wynika z przymusu natychmiastowego podzielenia się czymś, co nas poruszyło – informacją, wspomnieniem, detalem osobistym. ➡️ Mózg osoby z ADHD działa w dużej mierze reaktywnie: jeśli temat wywołuje emocjonalny trigger, fascynację albo kojarzy się z własnym doświadczeniem, system samokontroli bywa za słaby, by zadziałać na czas. Uruchamia się układ nerwowy oparty na zainteresowaniach, który nie filtruje informacji pod kątem „czy to teraz wypada”, tylko przede wszystkim pod kątem „czy to mnie porusza”. To dlatego osoba z ADHD może nagle na hiperfokusie spędzić kilka godzin cięgiem zagłębiając w fascynujący temat, albo właśnie - zwierzyć się niemal obcej osobie z traumatycznego doświadczenia. W tej sekundzie idzie za impulsem, a dopiero po fakcie weryfikuje czy to było zasadne i potrzebne. ➡️ Z zewnątrz wygląda to jak brak dystansu, przesada, bycie zbyt szczerym czy nieadekwatnym, bycie "za dużo, bardzo, za mocno", czasem zdarzają się nam krępujące sytuacje, gdy kogoś przytłoczyła lub zawstydziła nasza szczerość. W rzeczywistości to często po prostu autentycznie wyrażona potrzeba zwykłego podzielenia się czymś z drugim człowiekiem, empatii, zbudowania relacji, wyrażenia emocji albo poradzenia sobie z ich nadmiarem. ➡️ Jakie jest Twoje najbardziej żenujące wspomnienie związane z Oversharingiem? 🙈 #adhd #mamadhd #oversharing #neuroatypowość #neuroróżnorodność
Mam słabość do fioletu (to mój kolor rozpoznaw Mam słabość do fioletu (to mój kolor rozpoznawczy 😅), zieleni, różu i granatu.To moje kolory mocy – odkąd dowiedziałam się, że jestem typem kolorystycznym spod znaku tzw 'ciemnej zimy', potwierdziło się, że właśnie w takich odcieniach wyglądam najlepiej. Dlatego, gdy zobaczyłam nową kolekcję Sense of Values od @wearmedicine, od razu wiedziałam, że znajdę tam coś dla siebie. Ta kolekcja to opowieść o wartościach takich jak harmonia, wolność czy przyjaźń, wyrażona przez unikalne grafiki stworzone przez trzy polskie artystki. Jeśli jeszcze nie znacie swojego typu kolorystycznego, polecam zrobić analizę – to naprawdę zmienia i ułatwia podejście do wyboru właściwych ubrań. A jeśli chcecie sprawdzić kolekcję Sense of Values, zajrzyjcie do aplikacji Medicine. Dla nowych użytkowników jest kod zniżkowy na -20% – wystarczy wpisać 'HELLO' przy pierwszym zakupie w aplikacji mobilnej (!). Obowiązuje przy zamówieniu za min. 200 zł. Rabat jest jednorazowy i nie łączy się z innymi promocjami. Szczegóły oraz regulamin dostępne w aplikacji. Dajcie znać w komentarzach, jaki jest Wasz typ kolorystyczny i jakie kolory dodają Wam energii! #współpracareklamowa #SenseOfValues #Medicine #analizakolorystyczna
Zaraz zapytacie o co chodzi z tymi okularami 😅 Zaraz zapytacie o co chodzi z tymi okularami 😅 miałam wtedy jęczmień na powiece i musiałam nosić okulary, który w upalny dzień spadały mi z nosa podczas wieszania prania, więc impulsywnie przykleiłam je sobie byle jak taśmą klejącą i podzieliłam tym jakże genialnym patentem 🤡 A to była moja wersja trendu "Ona jeszcze nie wie..." 🙈
Niepopularna opinia: jeśli przyjaźń damsko-męs Niepopularna opinia: jeśli przyjaźń damsko-męska nie byłaby możliwa tylko ze względu na heteroseksualną orientację obojga zainteresowanych , to osoby biseksualne musiałyby być skazane na brak przyjaciół. Bo przecież zawsze "coś może zaiskrzyć", zawsze “ktoś się w końcu w kimś zakocha”, prawda? Czy to nie brzmi trochę absurdalnie? Mam wrażenie, że lęk przed taką przyjaźnią często nie wynika z jej natury, tylko z problemów w związku: braku bliskości, zaufania, niskiej samooceny. Bo przecież „przyjaciel-pocieszyciel” to nie jedyna osoba, która może „wkroczyć cała na biało”. Może to równie dobrze być sąsiad, koleżanka z pracy, instruktor pilatesu. Słyszę też: „przyjaźń tak, ale tylko między osobą hetero a osobą homoseksualną”, „tylko jeśli nie ma żadnego pociągu”, „tylko między singlami”, "tylko jeśli oboje są w szczęśliwych związkach" 🙈… Ale życie nie działa w ten sposób. Ludzie się zmieniają, statusy związków też. Czasem się sobie spodobają, czasem nie. Czasem minie zauroczenie, a relacja zostaje – szczera, spokojna, przyjacielska. Ba, zdarza się przyjaźń między ex partnerami! Dla mnie przyjaźń nie wyklucza „chemii”. Kluczowe są granice, decyzje, zaufanie. Bo nie każda relacja z potencjałem na związek musi w niego ewoluować. I właśnie to, że się nie musi – to według mnie największa siła przyjaźni. Zaskoczyła mnie silna polaryzacja w tym temacie. Okazało się, że to jeden z tych obszarów, które generują spore emocje i radykalne przekonania. A Ty? Masz przyjaciela przeciwnej płci? Wierzysz w taką relację? Podziel się w komentarzu swoją perspektywą. Za inspirację do powstania tego posta dziękuję @segritta 🤗 Zdjęcia w poście autorstwa wspaniałej @kasia.bonczek ❤️
Oto Zuzanna. Samica z gatunku Homo Intensivus. Myśli za dużo, przeżywa za mocno. Płacze gdy nie wypada, pisze posty i robi zdjęcia, których boi się publikować, a potem… je publikuje. Istna Drama Queen. Bo Homo Intensivus nie umie w „zachowaj to dla siebie”. Chciałaby, ale każda próba kończy się tym, że gdzieś w ciele pęka ropień niezgody na udawanie i ukradkiem infekuje cały organizm. Więc pisze. Pokazuje. Nawet jeśli wie, że znowu się jej oberwie. 🗣"Po co robisz sobie selfie, kiedy płaczesz? Atencjuszka.” Może po to, żeby upewnić Was, że jestem i mogę być też taka. Rozmazana. Rozbita. Prawdziwa. Godzinę później ogarniam się, maluję usta i wychodzę. Bo życie nie poczeka, aż dojdę do siebie. To też jestem ja. Pokazywać takie zdjęcie to chyba jednak grube przegięcie? Bo przecież każda trudna emocja publicznie okazana to żenada, każda słabość – przesada, każda łza – wstydliwa. A już najbardziej wstydliwa – to ta udokumentowana i upubliczniona. 🗣 "Czym tu się chwalić? Ja bym tak nie mogła". Ale ja mogę, ja w to wchodzę. Bo jestem swoim własnym eksperymentem pod tytułem „co się stanie, gdy przestaniesz się bać oceny”. Bo nienawidzę tego, że ludzie w tym kraju wstydzą się bałaganu, emocji, łez i słabości. Wszystko ma być prywatnie, cicho, dyskretnie, byle nie na widoku, po co się z tym obnosić? Byle bez świadków i bez dowodów. Tylko że ja tych dowodów czasem potrzebuję. Żeby pamiętać, że to minęło. Że dałam radę. Że można płakać i potem się podnieść. I że żadna z tych wersji mnie – ta we łzach i ta w szmince – nie jest mniej prawdziwa. I, że te emocje nie muszą się kisić po kątach, bo komuś może być… za dużo. Za dużo? To jestem ja. Gatunek Homo Intensivus. Dziś płaczę, jutro się śmieję. Ze szminką na ustach oblekam się w kruchość niczym w zbroję i wystawiam Wam na pożarcie, bo wierzę, że ktoś musi, że warto, że czasem nawet trzeba. Ty też jesteś zagrożeniem dla społecznego ładu i płaczesz publicznie, choć nie wypada? A potem się śmiejesz? No to nie jesteś sam, jest nas więcej 🤗 Ściskam Was, Bratnie Dusze ❤️ @zuzanna.marczynska #homointensivus #dramaqueen #atencjuszka #tabusłabości #klubleniwychsyfiar #jestemjakajestem #mamADHD #neuroatypowość
Oto plakat, który wywołuje drgawki u perfekcjoni Oto plakat, który wywołuje drgawki u perfekcjonistów 🤡 "Leniwa Syfiara. Brudaska. Arystka i wszystko jasne." Jakim cudem sprzedaje plakaty? Promuje antykulturę! Gdybyście wiedzieli ile jest takich i gorszych komentarzy… Fascynuje mnie, jak bardzo niektórzy ludzie przeżywają moje życie. Jakbym im nie dawała spać – bo mam bałagan i nie mam z tym problemu, bo założyłam Klub Leniwych Syfiar i tworzę plakaty z misją walki z perfekcjonizmem? Pakuję WASZE zamówienia, każde kolejne to policzek dla tych, którzy twierdzą, że to głupie i nikt tego nie kupi. Każdy plakat, który wisi na waszej ścianie, to dowód, że świat nie jest tylko dla perfekcyjnych – jest też dla ludzi, którzy mają do siebie dystans, a porządek nie jest ich priorytetem. A teraz pytanie: czy Twoja ściana jest już gotowa na ten manifest? Pierwsze cztery nakłady rozszły się jak świeże bułeczki. To nie jest masowa produkcja, wszystko przy nich robię sama. Nie znajdziesz tego plakatu w wielkich internetowych sklepach, gdzie identyczny wzór wisi na ścianach tysięcy domów. Plakat powstał przy wsparciu członkiń Klubu Leniwych Syfiar, które miały realny wpływ na jego ostateczny wygląd. Kolejne sugestie, poprawki, jeszcze więcej bałaganu – aż w końcu powstał projekt, który idealnie oddaje nasze podejście do życia. Kupicie go na zaduzomysle.pl/sklep (działają już szybkie przelewy), a ja wyślę Wam go jeszcze tego samego dnia 💪 📌 A3 – 109,99 PLN 📌 50x70 cm – 149,99 PLN (+ 16,99 PLN wysyłka paczkomatem lub 19,99 PLN kurierem) W tej cenie mieszczą się koszty druku, tub oraz 23% VAT - stąd ceny nie są takie jak plakatówz Chin. Drukuję w profesjonalnej drukarni, na wysokiej jakości satynowym papierze, a potem własnoręcznie pakuję i wysyłam (nie mam od tego ludzi 😅). Każdy egzemplarz to część mojego projektu, który powstaje dla Was – członkiń i sympatyczek Klubu Leniwych Syfiar. Chcesz plakat? Zostaw komentarz "Chcę plakat" albo zamów bezpośrednio na www.zaduzomysle.pl/sklep. To była autopromocja – ale jaka satysfakcjonująca 😏 #KlubLeniwychSyfiar #macierzynstwobezlukru #plakaty #mamaczwórki #matkapolka #mamadhd
Czy AI może zastąpić psychoterapeutę? Oczywiście, że nie. Ale może być narzędziem, które pomaga uporządkować myśli, przeanalizować emocje i spojrzeć na problem z innej perspektywy. Czasem łatwiej „przegadać” na szybko coś z Chatem GPT, niż czekać tydzień na kolejną sesję u terapeuty, czy obciążać bliskich wielowątkową paplaniną. AI nie daje diagnoz, nie leczy, nie zastąpi relacji międzyludzkich – ale może być pierwszym krokiem do lepszego zrozumienia siebie. Albo po prostu "rozmówcą" na bezsenne noce. Może AI nie ma emocji, nie rozumie ludzkiej psychiki i nie zastąpi prawdziwej relacji. Ale czy każda rozmowa z człowiekiem rzeczywiście daje nam zrozumienie, ukojenie, poukładanie myśli? Rozmowa z drugim człowiekiem to relacja, a każda relacja wiąże się z dynamiką emocji, zobowiązań i wzajemnych reakcji. AI może dać coś innego - możliwość spojrzenia na sytuację z dystansu, racjonalnie, uporządkowania myśli, zanim zdecydujemy się je komuś powiedzieć. Nie jest to więc wybór 'zamiast' rozmowy z ludźmi, tylko sposób na lepsze zrozumienie siebie, co zresztą może potem prowadzić do głębszych i bardziej świadomych rozmów z innymi. A jeśli przy tym jest to praktyczne i dostępne od ręki – to tylko dodatkowa zaleta. ChatGPT nie ocenia, nie przerywa, nie mówi „wyolbrzymiasz” ani „wszyscy tak mają”. Można mu wyrzucić z siebie wszystko – bez lęku, że ktoś uzna nas za dziwnych, nadwrażliwych czy nieznośnych. Dla tych, którzy za dużo myślą i za dużo mówią, dla których regulowanie emocji oznacza opowiadanie o czymś dziesięć razy – AI może być wybawieniem. Można przetwarzać werbalnie do woli, bez ryzyka, że ktoś przewróci oczami i powie: „A Ty znowu o tym?”. ➡️ A Wy? Próbowaliście już? Co o tym sądzicie? Za cudne zdjęcia dziękuję @kasia.bonczek ❤️❤️❤️ . . . . #zadużomyślę #mamADHD
Moja wersja poradnika jak być kontrowersyjnym w d Moja wersja poradnika jak być kontrowersyjnym w dzisiejszych czasach 😘 Jakie są Wasze doświadczenia? 😅 Co uchodzi za kontrowersyjne w dzisiejszych czasach, w dobie internetowej polaryzacji i nieustannego zderzania perspektyw? Tak szczerze, myślę, że dużo 😊 #mamaczwórki #mamADHD #macierzyństwobezściemy #macierzynstwobezlukru
Jak Wam się podobał reportaż o Klubie Leniwych Jak Wam się podobał reportaż o Klubie Leniwych Syfiar nakręcony dla Dzień Dobry TVN? 😘 Dziękuję za udział w reportażu Idze @wilczy.sko , Marcie @marta.ciesla_esperi , Zosi @po_diagnozie i mojemu mężowi Mieszkowi MALISZEWSKIEMU, nie Marczyńskiemu 😅 Plakaty Klubu Leniwych Syfiar możecie kupić na zaduzomysle.pl/sklep ❤️
Od zawsze wszystko przeżywam na pełnych obrotach Od zawsze wszystko przeżywam na pełnych obrotach. Albo coś mnie pochłania bez reszty, albo nie zwracam na to zupełnie uwagi. Gdy coś mnie zaintryguje, staje się to moją prywatną orbitą — krążę po niej dniami i nocami, z zapamiętaniem godnym naukowca na tropie przełomowego odkrycia. Bywam też nadmiernie wyczulona na drobiazgi, które dla innych są ledwie zauważalne. Potrafię utknąć na dłużej przy czymś, co mnie drażni — jakiejś rysie na blacie stołu, źle ułożonej książce czy nieudanej frazie w tekście, którą będę poprawiać w nieskończoność. Wpadam w ten tryb jak w trans — niby błahostka, a wewnętrznie uwiera mnie tak mocno, że nie mogę odpuścić. Zdarza mi się to też z ludźmi. Czasem jakaś nowa znajomość, relacja staje się dla mnie jak wciągająca książka — wszystko inne schodzi na dalszy plan. Może to potrzeba bycia usłuszaną, gdy dopamina wjeżdża na pełnej, bo czuję, że świetnie się z kimś dogaduję. Z kolei gdy podskórnie odczuwam, że w relacji coś zgrzyta - potrafię godzinami analizować i się zamartwiać. Nieudolnie, ale staram się tego oduczyć. Jestem człowiekiem, który z pasji zrobi misję, a z drobnostki — sens życia. Moje zainteresowania rzadko są powierzchowne. Prędzej zanurzę się po czubek głowy, niż stanę z boku i powiem "może kiedyś się tym zajmę". To dlatego potrafię godzinami czytać o neurobiologii tylko po to, by zrozumieć własne reakcje. Albo wciągnąć się w dany temat z taką intensywnością, że aż chcę się przebranżowić. Moje obsesje czasem wpędzają mnie w depresję, bywam nimi zmęczona, rozczarowana, zażenowana. A czasem prowadzą do odkryć, które zmieniają moje życie na lepsze. Ale zawsze, zawsze są intensywne. W mojej głowie trudno znaleźć ciszę. To ciągły szum myśli, które domagają się mojej uwagi. Czasem mam wrażenie, że moje wewnętrzne ja jest bibliotekarzem w wiecznie rozgrzebanym archiwum — przerzuca kartki, układa teczki, szuka powiązań tam, gdzie inni widzą tylko chaos. Mimo to chyba nie zamieniłabym tej cechy na inną. Bo to właśnie moje obsesje pchają mnie do działania, do rozwoju, do zadawania pytań. I choć czasem ta intensywność mnie przytłacza, wiem, że dzięki niej moje życie nigdy nie będzie nudne. Bratnie dusze 😘 #mamADHD
*materiał sponsorowany* UWAGA Wrocławianie! Was *materiał sponsorowany* UWAGA Wrocławianie! Wasze osamotnione skarpetki mogą stać się teraz częścią czegoś większego! W ramach akcji AleJa Mogę Więcej, organizowanej przez @aleja.bielany i @fundacja_kolorowe_skarpetki zbieramy pojedyncze skarpetki, z których zostanie wyplecione ogromne dzieło sztuki — portret osoby z Zespołem Downa, zaprojektowany przez znaną artystkę multimedialną, Matyldę Sałajewską. Stworzymy je wspólnie, 24 maja podczas warsztatów kreatywnych. Gotowa instalacja zostanie odsłonięta w samym centrum Wrocławia w połowie czerwca. Do 18 kwietnia możesz dorzucić swoje "niedoparki" do specjalnych pojemników na terenie Wrocławia. Listę punktów znajdziesz na stronie alejabielany.pl/aleja-moge-wiecej Nie wiem jak Wy, ale ja mam cały wór osamotnionych skarpetek, których towarzysze gdzieś przepadli bez wieści. Takie skarpetki nie do pary są znakiem rozpoznawczym Światowego Dnia Zespołu Downa. Symbolizują one niedopasowane chromosomy, ale także częste niedopasowanie społeczne, z którymi te osoby się mierzą. Właśnie dlatego 21 marca zakładamy kolorowe skarpetki nie do pary, by pokazać, że różnorodność jest czymś pięknym. To co? Gotowi na wspólne stworzenie kawałka sztuki społecznie zaangażowanej? 🥰 #zespoldowna #swiatowydzienzespoludowna #sztukawspółczesna #alejamogęwięcej
[stała współpraca reklamowa] Jedzenie przy ADH [stała współpraca reklamowa] Jedzenie przy ADHD jest jak randka w ciemno – nigdy nie wiadomo, czy zjesz obiad, trzy obiady, czy może nie zjesz wcale. Czasem to po prostu nuda albo chęć podbicia sobie dopaminy, a czasem siedzę nad czymś na hiperfokusie 8 godzin cięgiem, totalnie zapominając o jedzeniu – a potem jestem tak głodna, że rzucam się na wszystko, co wpadnie mi w ręce. Albo mam wieczorną gastrofazę i nie mogę się powstrzymać. Dlatego korzystam z cateringu dietetycznego @maczfit , który pomaga mi jeść smacznie, zdrowo i – co najważniejsze – regularnie. Dieta Top Sellers daje mi wybór menu, więc jem to, na co mam ochotę, a jednocześnie wiem, że dostarczam sobie tego, czego potrzebuję. I od pół roku zawsze znajdę coś nowego, więc mi się nie znudziło. Dla mnie to taka baza – dzięki niej wiem, na czym stoję: ile już zjadłam i czy mogę sobie jeszcze na coś pozwolić, czy może lepiej już odpuścić, żeby nie przesadzić. Też macie tak, że czasem trudno wam wyczuć, czy to głód, zachcianka czy po prostu nuda? 🙈 #maczfit #cateringdietetyczny #mamadhd
Mam ADHD, więc czasem mój mózg potrzebuje małe Mam ADHD, więc czasem mój mózg potrzebuje małego dopaminowego kopa, żeby w ogóle ruszyć z miejsca. I wiecie co działa najlepiej? Taniec do mojego ulubionego kawałka – nieważne, że mam nieumyte włosy, zero koordynacji i wyglądam jak chaotyczny wir energii. To działa! Skaczę, podskakuję, macham rękami – i nagle mam w sobie tyle energii, że mogę podbić świat... albo przynajmniej posprzątać kuchni. I to nie tylko moje widzimisię – jest na to konkretne wytłumaczenie. ADHD to zaburzenie neurorozwojowe, które wiąże się z dysregulacją dopaminy – neuroprzekaźnika odpowiedzialnego za motywację, koncentrację i odczuwanie przyjemności. U osób z ADHD poziom dopaminy jest często niższy lub bardziej niestabilny, co sprawia, że trudniej jest im odczuwać satysfakcję z rutynowych zadań i mobilizować się do działania. Właśnie dlatego tak często sięgamy po aktywności, które szybko stymulują układ nagrody. Taniec jest tu wyjątkowo skuteczny, ponieważ łączy kilka kluczowych elementów: 🧠 Ruch – aktywność aerobowa, jak skakanie czy podrygiwanie w rytm muzyki, stymuluje wydzielanie dopaminy, serotoniny i endorfin. Te substancje poprawiają nastrój, zwiększają koncentrację i redukują napięcie. 🎵 Muzyka – słuchanie ulubionych kawałków aktywuje układ nagrody w mózgu, co sprawia, że nasz organizm naturalnie produkuje więcej dopaminy. Szczególnie mocno działa to wtedy, gdy muzyka wywołuje pozytywne skojarzenia lub po prostu sprawia nam przyjemność. 💃 Spontaniczny taniec – Improwizowany ruch (nawet jeśli wygląda jak seria niekontrolowanych podskoków) pozwala mózgowi wejść w tzw. stan przepływu (flow), w którym uwaga naturalnie się koncentruje, a ciało zaczyna działać bardziej automatycznie. To świetny sposób na wyciszenie gonitwy myśli i nadmiaru bodźców. Dzięki temu taniec nie tylko poprawia nastrój, ale także pomaga „wybić się” z paraliżującej prokrastynacji. Dla osób z ADHD ten szybki zastrzyk energii może być kluczowy, by przejść od stanu totalnego „zamulenia” do trybu działania. Jeśli masz ADHD (albo po prostu gorszy dzień), polecam ten patent – serio, najlepsze cardio i poprawiacz nastroju w jednym! A jakie są Wasze patenty? #ADHD #mamadhd
Czy uważam się za dobrą matkę? Czemu porzucił Czy uważam się za dobrą matkę? Czemu porzuciłam naukę rosyjskiego? Co jest natrudniejsze w macierzyństwie? Czyste mój mąż ma pretensje o bałagan? Czy dzieci w rodzinach wielodzietnych są tak samo zaopiekowane jak w mniejszych? Czy nie mam dość hejterow? Na te i inne pytania odpowiadam w poście zrobionym ze starych i nowych Q&A – trochę serio, trochę z przymrużeniem oka. Wchodźcie i czytajcie śmiało, ten post na Was czeka jak porzucona skarpetka na środku salonu – nie wiadomo, jak się tam znalazła, ale na pewno warto ją podnieść! 💋 Miłej soboty 😅 nie sprzątajcie za dużo. #macierzyństwobezściemy #macierzynstwobezlukru
Pod moimi rolkami regularnie pada pytanie: „Ską Pod moimi rolkami regularnie pada pytanie: „Skąd ta sukienka?” – więc pomyślałam, że czas w końcu odkryć karty. [Reklama] To @riskmadeinwarsaw – marka, którą noszę od lat, bo ich ciuchy mają w sobie coś... magicznego. Zakładasz sukienkę i nagle: ✨ Wyglądasz, jakbyś spała 8 godzin (chociaż nie spałaś). ✨ Sprawiasz wrażenie, że masz wszystko pod kontrolą (choć jeszcze przed chwilą szukałaś telefonu w lodówce). ✨ A do tego zawsze znajdzie się ktoś, kto zapyta: „Wow, skąd ta sukienka?” 🤩 Teraz możecie się o tym przekonać z -10% rabatem na Riskowe nowości! Kod: ZUZANNAXRISK działa od 17.03 do 23.03, więc jeśli macie na coś chrapkę – to jest TEN moment. Są tu jeszcze jakieś riskomaniaczki? 🫶 Fot. kolejno by @neverendingstories.pl @hoodckevitz @kasia.bonczek #współpracareklamowa #riskmadeinwarsaw
Rozmowa z Przemkiem Chudkiewiczem @hoodkevitz – Rozmowa z Przemkiem Chudkiewiczem @hoodkevitz – fotografem, logoterapeutą, twórcą Portretu Autentycznego i samozwańczym papieżem autentyczności 😉 Poznaliśmy się przy okazji tworzenia mojego Portretu Autentycznego, który jest dostępny na YouTubie. W trakcie sesji, nasza dwugodzinna rozmowa zamieniła się w strumień świadomości, który trochę wymknął się spod kontroli, jak to może mieć miejsce gdy spotkają się dwie osoby z ADHD. Właśnie dlatego chcieliśmy rozmawiać dalej. Mamy sporo wspólnego – oboje mamy ADHD, zajmujemy się fotografią, jesteśmy rodzicami czwórki dzieci i funkcjonujemy "po swojemu". Mimo że w niektórych kwestiach patrzymy na świat inaczej, to nadajemy na tych samych falach. Rozmawiamy m.in. o tym jak wygląda nieneurotypowe, wielodzietne rodzicielstwo, o drodze do diagnozy i po diagnozie, o tym, czym jest wspomniana już autentyczność, po co tu jesteśmy i o wielu innych wątkach pobocznych. Ps. Zapis będzie dostępny tutaj, oraz na moim Spotify Za Dużo Myślę Live. . . . . #adhd #rodzicielstwo #autentyczność
Odkąd pamiętam żyję na styku skrajności. Nieu Odkąd pamiętam żyję na styku skrajności. Nieustannie szamoczą się we mnie przeciwstawne moce. Silne dążenie do racjonalizmu i irracjonalny pociąg do transcendencji. Labilność emocjonalna przy jednoczesnym, konsekwentnym dążeniu do stabilnego, nudnego życia. Wieczne szukanie Boga i wieczne w Niego wątpienie. Introwertyzm i ekstrawertyzm. Nieokiełznana ekscytacja na przemian z popadaniem w mentalny stupor. Potrzeba bycia wśród ludzi i ciągła od nich ucieczka. Codzienny zachwyt drobnostkami i niezmierzone złoża wewnętrznego smutku. Jestem ofiarą losu, poszukiwaczką przyczyn i skutków, zgniłą symetrystką, zaleczoną hipochondryczką, pogromczynią mitów, niestrudzoną poskromicielką chorych wytworów wlasnego umysłu, negocjatorką, histeryczką, sceptyczką odwieczną, grzeczną buntowniczką, dyskutantką, dziewczynką we mgle, etatową rozkminiaczką, zamartwiaczką, płaczką. Jestem czlowiekiem paradoksem, tak mi dopomóż Bóg. *** Choć na co dzień staram się etykiet unikać, doskonale zdaję sobie sprawę, że pewne łatki z czasem stają się cząstką naszej skomplikowanej tożsamości. Można jednak mieć do nich dystans, zauważać je, ale nie definiować przez ich pryzmat. Można się przyglądać sobie, pokrytej tymi etykietami i myśleć "mogę być i taka, i taka, i taka". Chociaż żyję od lat na emocjonalnym rollercoasterze i czasem mam żal do losu o tak chybotliwą konstrukcję psychiczną - wiem, że tylko na mnie spoczywa odpowiedzialność, choćbym nie wiem jak bardzo odwracała od niej oczy. Noga wciąż mi się powija i te upadki zawsze bolą najbardziej, ale doskonale wiem, że choć nie stanę się magicznie innym człowiekiem - to praca nad sobą popłaca. Jestem w zupełnie innym miejscu niż byłam kilka lat temu. Mimo, że do ideału mi daleko. Nauczyłam się nazywać emocje, które mi towarzyszą, dostrzegać mechanizmy, które mną kierują, godzić z ułomnościami, na które nie mam wpływu i zarządzać tymi, które dają mi się okiełznać. Zaczęłam nabierać dystansu do siebie i świata, postrzegać go jako ciąg przyczyn i skutków, analizować na chłodno, świadomie wyrzekać znieksztalceń poznawczych, które są najlepszą wymówką, że to świat powinien się zmienić, a nie ja. Bratnie dusze, szukam tu Was 🫶
Wczytaj więcej
  • Facebook
  • Instagram
  • Pinterest
  • Email

@2019 - All Right Reserved. Designed and Developed by PenciDesign


Back To Top